Lullen met Nek

Geen mening, geen stress

Ik heb me voorgenomen geen mening meer te hebben. Ik ben er klaar mee. Elke keer dat ik mijn weloverwogen, uitvoerig beredeneerde standpunt vastleg in een uitspraak of opmerking duikt er iemand op die een totaal verschillende mening heeft. Daarmee moet ik dan een discussie voeren. Niet een gewoon gesprek maar een discussie. Een debat, alleen dan zonder structuur. Proberen een ander te overtuigen, wetende dat dit niet gaat lukken omdat de ander jou wil overtuigen. Overtuigd worden is verliezen. Verliezen is kut.

Het valt me wel zwaar, geen mening hebben. Ik hoorde bijvoorbeeld laatst Johan Derksen zeggen dat Stefan de Vrij een verdediger van Jupiler League-niveau is. Ik schreeuwde onmiddellijk tegen mijn vriendin dat Derksen waarschijnlijk nog nooit een hele wedstrijd van Feyenoord had gezien. Zelfs het onderwerp van een mailtje naar onze ouders was reden voor discussie. Ik schreef 'Eten', zij vond 'Etentje' meer geschikt. We discussieerden en stuurden een mailtje met 'Eten' als onderwerp. Terecht. Ik heb overal een standpunt over. Heb ik dat niet, dan ga ik er per direct over nadenken. Een minuut, een uur of een dag later heb ik er dan alsnog een. Ik ben verslaafd aan het hebben van een mening. Een mening over voetbal, over politiek, over onderwijs, over vrouwen, over bier, over muziek, eigenlijk over alles behalve mode. Moet je nagaan hoe ik me voel bij de huidige politieke gang van zaken. Overdosis.

Ik denk dat ik het niet trek om cold turkey af te kicken van mijn verslaving. Het zou ook niet verstandig zijn. Ik zou mijn bevrediging ongetwijfeld in andere dingen gaan zoeken. Zodoende zou ik natuurlijk vrij rap kunnen radicaliseren. Wat voor radicaal ik dan zou worden weet ik niet maar het klinkt wel heel waarschijnlijk. Ik zal mijn verslaving in goede banen moeten leiden. Misschien kan ik er mee beginnen mijn mening niet altijd aan iedereen te vertellen. Een wekelijkse column betekent wat dat betreft weinig goeds...