Sponzen
In de jaren 60 en vooral 70 kwamen er massaal gastarbeiders naar Nederland. Dit waren voornamelijk Turken en Marokkanen. Ze kwamen soms op eigen initiatief, soms op initiatief van particulieren in Nederland die werknemers nodig hadden. In hun thuisland waren minder banen dan mensen, in Nederland waren vanwege de explosief groeiende economie juist meer banen dan mensen. De zogenoemde gastarbeiders sliepen in pensions met 8 man op een kamer. Vaders kwamen met zoons, of alleen. Deze mensen waren niet van plan te integreren in deze maatschappij. Ze kwamen omdat ze geld nodig hadden en hielpen zodoende Nederland de enorme economische groei door te zetten. Nederland verlangde geenszins dat zij zouden meedraaien in de maatschappij. Als de fabrieken maar draaiende werden gehouden. Wel vonden Nederlanders het spannend en interessant om een totaal verschillende cultuur een keer van dicht bij te zien.
Wat echter niemand had verwacht, is dat de gastarbeiders gewoon arbeiders werden. Ze wilden blijven en omdat ze belangrijk waren voor de economie en er verder geen bezwaren waren werden ze welkom geheten als bewoners van dit land. Ze konden dan natuurlijk niet in pensions blijven wonen dus werden er huizen gebouwd en beschikbaar gesteld. Omdat je niemand zijn gezin kan onthouden werden de vrouwen en kinderen ook overgevlogen. Waar nog geen kinderen waren werden ze snel verwekt. Er waren nu dus voor het eerst Marokkanen en Turken die in Nederland waren geboren of in ieder geval opgegroeid. Dit zorgde voor een compleet andere situatie.
Bij deze jongeren was aanpassing wel gewenst en dit gebeurde ook via de Nederlandse scholen waar ze naar toe gingen. Hun ouders hadden zich echter nooit aangepast, zeker de net overgevlogen moeders niet, dus die voedden hun kinderen volgens hun normen en waarden op. Logisch. Het resultaat is een tweede generatie immigranten die tussen twee werelden opgroeiden. Aangezien de meeste mensen, waaronder ik, het met een vrij eenzijdige opvoeding al moeilijk vinden een heldere kijk op de wereld te vormen is het begrijpelijk dat dit voor deze immigrantenkinderen nog moeilijker is. Men kan deze mensen onmogelijk kwalijk nemen dat ze bijvoorbeeld slechter Nederlands spreken of zich afzetten tegen bepaalde facetten uit de Nederlandse maatschappij.
Ondertussen zijn we beland in een periode waar na een tweede generatie ook een derde generatie wordt geboren. Dit zijn geen Marokkanen of Turken meer. Het is namelijk niet mogelijk om voor je kind een Marokkaans paspoort aan te vragen wanneer je zelf al in het bezit bent van een Nederlands paspoort. Deze kinderen worden vaak opgevoed door ouders die beter Nederlands spreken dan hun moedertaal. Dit zijn geen buitenlanders, geen allochtonen, geen medelanders, geen Marokkanen, geen Turken. Dit zijn Nederlanders. Dit betekent natuurlijk niet dat ze van binnen of van buiten hetzelfde zijn als de mensen die hier al tot in de 8e generatie voorvaderen hebben. Historisch gezien is dit een nieuwe groep Nederlanders die een plek inneemt in ons land.
Je zou kunnen zeggen dat het integratieproces van de gastarbeiders zijn finale aan het bereiken is. De allereerste gastarbeiders zijn bejaard, over 20 jaar zullen alle Marokkanen en Turken Nederlands spreken. Het is doodzonde dat dit samenvalt met een wereldwijde hetze tegen de Islam. Een godsdienst die misbruikt wordt voor politieke spelletjes en radicale denkbeelden. Die beeldvorming heeft ook in Nederland draagvlak gevonden. Als ik de berichtgeving volg, krijg ik het gevoel van een Nederland dat is verdeeld tussen Moslims en niet-Moslims. In werkelijkheid zie ik jonge mensen die zoeken naar een identiteit zoals ik dat ook deed toen ik jong was. Kinderen spelen met elkaar, lachen om elkaar en maken ruzie met elkaar. Hierbij zijn ze bewust van hun afkomst zonder dat dit grote invloed heeft op het maken van keuzen. Zij staan open voor de wereld en zijn sponzen die alles wat ze horen, zien en voelen opnemen. Het doet mij pijn om te bedenken hoeveel onbegrip, haat en afkeer daar tussen zit.
Nekkie
Geen mening, geen stress
Ik heb me voorgenomen geen mening meer te hebben. Ik ben er klaar mee. Elke keer dat ik mijn weloverwogen, uitvoerig beredeneerde standpunt vastleg in een uitspraak of opmerking duikt er iemand op die een totaal verschillende mening heeft. Daarmee moet ik dan een discussie voeren. Niet een gewoon gesprek maar een discussie. Een debat, alleen dan zonder structuur. Proberen een ander te overtuigen, wetende dat dit niet gaat lukken omdat de ander jou wil overtuigen. Overtuigd worden is verliezen. Verliezen is kut.
Het valt me wel zwaar, geen mening hebben. Ik hoorde bijvoorbeeld laatst Johan Derksen zeggen dat Stefan de Vrij een verdediger van Jupiler League-niveau is. Ik schreeuwde onmiddellijk tegen mijn vriendin dat Derksen waarschijnlijk nog nooit een hele wedstrijd van Feyenoord had gezien. Zelfs het onderwerp van een mailtje naar onze ouders was reden voor discussie. Ik schreef 'Eten', zij vond 'Etentje' meer geschikt. We discussieerden en stuurden een mailtje met 'Eten' als onderwerp. Terecht. Ik heb overal een standpunt over. Heb ik dat niet, dan ga ik er per direct over nadenken. Een minuut, een uur of een dag later heb ik er dan alsnog een. Ik ben verslaafd aan het hebben van een mening. Een mening over voetbal, over politiek, over onderwijs, over vrouwen, over bier, over muziek, eigenlijk over alles behalve mode. Moet je nagaan hoe ik me voel bij de huidige politieke gang van zaken. Overdosis.
Ik denk dat ik het niet trek om cold turkey af te kicken van mijn verslaving. Het zou ook niet verstandig zijn. Ik zou mijn bevrediging ongetwijfeld in andere dingen gaan zoeken. Zodoende zou ik natuurlijk vrij rap kunnen radicaliseren. Wat voor radicaal ik dan zou worden weet ik niet maar het klinkt wel heel waarschijnlijk. Ik zal mijn verslaving in goede banen moeten leiden. Misschien kan ik er mee beginnen mijn mening niet altijd aan iedereen te vertellen. Een wekelijkse column betekent wat dat betreft weinig goeds...
Voetbal na de verkiezingen
Ik heb me ongeveer 3 weken lang elke dag afgevraagd wat de verkiezingen ons zouden gaan brengen. Het werd niet wat ik gehoopt had. En dat is naar. Mijn moeder leerde mij dat ik iemands politieke karakter niet moest vermengen met zijn persoonlijke karakter en deze les heb ik altijd gekoesterd. Ik doe ook echt mijn best dit te verwezenlijken, maar het lukt niet.
Nederland is maandag aan de WK begonnen en als altijd ben ik bloedfanatiek. Ik hou van het Nederlands elftal, altijd gedaan. Dit staat in directe relatie met mijn liefde voor Nederland. Het land van vrijheid. Het land dat werd gesloopt door de Duitsers en 3 x zo sterk terug kwam. Het land van tolerantie. Verzorgingsstaat. Het land waar plukken van de vruchten die de aarde ons heeft gegeven niet verboden is. Het land met 180 verschillende nationaliteiten. Een land waar ik oprecht trots op ben. Oranje is met zijn Surinamers en Marokkanen een goede afspiegeling van dat land. Maar wat blijft over van deze trots?
De vrijheid zal voor mij blijven, maar dat is niks waard als het niet geldt voor mijn Marokkaanse buurman. Hoezo trots zijn op het vrijgevochten zijn van de Nazi's als 1,5 milli Nederlanders 50 jaar later op een partij stemmen die juist daar veel overeenkomsten mee vertoont? De tolerantie behoort al tot het verleden. In hoeverre zal de verzorgingsstaat blijven met zo'n rechts kabinet? Het gedoogbeleid gaat er vroeg of laat aan. De 180 verschillende nationaliteiten mogen geen dubbel paspoort meer hebben.
Ik ben bang dat er niks van mijn trots overblijft. Als Wilders gaat regeren pleit ik voor grote demonstraties, geweldloos. Al die nationaliteiten zij aan zij, tegen het opkomende maatschappelijk geaccepteerde racisme. Als een teken naar die racisten en mensen die niet doorhebben dat ze een racist steunen. Als hart onder de riem voor al die mensen die weggezet worden. Maar organiseer dat A.U.B. wel even na de WK finale. Tot dan!
PS. Als ik met 100 000 man aan de Amsterdamse gracht huilend sta te klappen voor onze helden die net de mooiste prijs in voetbal hebben gewonnen, zal ik mezelf beseffen dat 1 op de 10 mensen die daar staan PVV hebben gestemd. Die staan te klappen voor Ibrahim en Khalid. Deze gedachten blijven me voorlopig achtervolgen.
9 Juni Stemmen!
Met het WK 2010 in het verschiet, we tellen allemaal de dagen tot 11 juni, zou je bijna vergeten dat we twee dagen eerder moeten bepalen welke partijen de komende 4 jaar ons land gaan besturen. Tenminste, het zou kunnen dat je het bijna was vergeten als er niet op elk moment van de dag bij elk mogelijk televisieprogramma een lijsttrekker opduikt om zijn partij te prijzen of, vaker nog, de partij van een ander af te branden. De boodschap is: Mijn partij is de beste, de anderen zijn allemaal matig tot slecht. Daar zijn in ieder geval alle partijen het over eens.
Goed, genoeg objectief inleidend gelul. Tijd om jullie wat houtsnijdend stemadvies te geven. De politiek laat zich indelen in twee categorieën: links en rechts. Ik vind dit altijd wat ouderwets klinken maar het blijft de makkelijkste manier om de twee stromingen van elkaar te onderscheiden. Links: PvdA, SP en Groenlinks. Rechts: VVD, CDA en PVV. Daartussenin vindt men nog D66 en twee Christelijke partijen, namelijk de Christen Unie en de SGP. Laten we even een snelle schifting doen.
SGP: Uit religieuze (ofzo) overtuiging geen vrouwen op de kieslijst, bovendien radicaal tegen drugsgebruik. Valt dus AF!
Christen Unie: Een behoorlijk beschaafde partij die over het algemeen correct handelt volgens haar Christelijke normen en waarden maarrr TEGEN het gedoogbeleid omtrent softdrugs en valt dus AF!
PVV: Voor afschaffing van maar liefst 2 publieke omroepzenders. Voor een 'kopvoddentax' (belasting op het dragen van een sluier). Voor het uitzetten van criminele Marokkanen, die wat hun leider betreft tevens door hun knieën geschoten mogen worden. Voor het stopzetten van ontwikkelingshulp. Valt dus AF!!
CDA: Naast de prestatie om 3 kabinetten op rij de eindstreep niet te laten halen zijn ook deze Christelijke boefjes tegen het gedoogbeleid. Ook maken ze een breekpunt van de hypotheekrente aftrek. Valt dus AF!
VVD: LET OP: TEGEN HET SOFTDRUGSBELEID. Gaan keihard tekeer tegen de PvdA maar houden de deur open naar de PVV. Zeggen dan dat ze van eigen kracht uitgaan, maar Cohen-bashen valt daar niet onder. Hypocriet dus. Daarnaast pakt hun programma de kleinste inkomens. Kan je zeggen van niet, maar het is wel zo. Iedereen is het er over eens behalve de VVD zelf. De partij voor de rijken valt dus AF!
Dan blijft er over: PvdA, SP, D66 en natuurlijk het Groenlinks van koningin Halsema. PvdA is de grootste, SP is de conservatiefste, D66 is de liberaalste en Groenlinks de progressiefste (en natuurlijk de... groenste!). Make your choice!!!
PS. Mensen die beslissen niet te stemmen en dus geen gebruik te maken van dit enorme voorrecht kunnen hun stembiljet + een kopie van hun paspoort/identiteitskaart opsturen naar:
Jan den Haenstraat 54
1055 WJ Amsterdam
Dan zal ik deze PLICHT voor u vervullen.
HOI
