Moeder heeft gelijk
Anthony Kamerling heeft zelfmoord gepleegd. Ik vind zelfmoord een van de fascinerendste dingen die er zijn. Gevoelsmatig keur ik het af, vind ik het egocentrisch. Hoe kun je twee jonge kinderen achterlaten? Tegelijkertijd maakt juist dat duidelijk hoe ongelukkig hij zich voelde. Bij ongeluk in die mate kan ik me niks voorstellen.
Ik probeer mensen, en de dingen die mensen doen, vaak te zien als onderdeel van het dierenrijk. Overlevings- en voortplantingsdrang zijn daarbij het meest herkenbaar. Alles lijkt hier naar terug te leiden. Vrouwen maken zich mooi om een man te vinden, samen kunnen ze zich voortplanten. Mannen doen stoer zodat de vrouwen zien dat zij, en vooral haar kinderen, beschermd worden. Dat de mensheid een bizar systeem heeft gecreëerd met muntjes, briefjes en digitale nummertjes die jouw sociale status bepalen doet niks af aan het gegeven dat ieder mens in de basis wil overleven en voortplanten. Het gene wat het heeft voortgeplant wil het vervolgens, desnoods ten koste van zijn eigen leven, beschermen zodat het voortgeplante zich ook kan voortplanten. Ik kan zelfmoord niet in deze denkwijze inpassen. Dat maakt zelfmoord schokkender dan moord.
Het beangstigt me dat Kamerling zich op zijn bijna 22e waarschijnlijk ook niks kon voorstellen bij zelfmoord. De mens is in staat zo ontevreden te zijn dat het wil stoppen met leven. De pijn die je achterlaat weegt niet op tegen de pijn van het leven.
Het maakt me ervan bewust dat mijn moeder gelijk heeft. Je kan elke dag, elk moment opnieuw beslissen welke weg je inslaat. Je moet die keuzen durven maken.
Nekkie
Dope geschreven en zelfmoord vind ik ook zeker een interessant onderwerp. Zelf heb ik een aantal mensen gekend die zelfmoord hebben gepleegd, maar ook euthanasie. Ik heb toen ooit gezegd dat ik vind dat er veel te moeilijk gedaan wordt om euthanasie, dus krijg je een stijging van zelfmoorden. Niemand vraagt er om geboren te worden, toch? Maar toen we nog zaadcelletjes waren, hebben we wel het hardst gezwommen van allemaal, dus op een manier vraag je er wel om!
BeantwoordenVerwijderenOmdat je niet weet wat je als zaadcelletje uiteindelijk te wachten staat, moet ik je moeder ook gelijk geven. Je moet je keuzes durven maken. Het nare is, hoe ouder je wordt des te kleiner wordt je window of opporunity. Je krijgt steeds meer verantwoordelijheden en raakt als maar meer gezet in je doen en laten. Na het maken van sommige keuzes is er geen weg meer terug. En wat als het pad waar je op zit niet als de jouwe voelt. Is zelfmoord dan een wezenlijke optie om er dan toch van af te wijken?
Laat ik voorop stellen dat ik een hekel aan zelfmoord heb en vooral als je kinderen achterlaat vind ik het lastig om te begrijen. Ookal past het in de natuurlijke cyclus van een kind hoort zijn ouders te begraven en niet andersom, het past niet in de voorbeeldfunctie van een ouder om zo onnatuurlijk te gaan. Ik hoop dat de kinderen lering kunnen trekken uit dit gebeuren en het als voorbeeld nemen als manier waarop veel ouders KIEZEN om op te voeden: de manier waarop het NIET moet! Een gewaagde keuze..
Nekkie's columns maken losss..
BeantwoordenVerwijderenwallah het intellectueel niveau van OpDeZolder is met de komst van deze man beetje gestegen mimattie
Amang pienterrr
Hee Nekkie,
BeantwoordenVerwijderengoed artikel - ik ben het er helemaal mee eens... ik kan me ook niets voorstellen bij zo'n daad. Bij de vraag waarom het in het dierenrijk (behalve bij Lemmingen) niet voorkomt en bij mensen wel ga ik toch denken aan de verschillen die er zijn tussen dieren en mensen - met name cultuur. Bij dieren is 'de zin van het leven' volstrekt duidelijk lijkt me, zo duidelijk dat ze er niet eens over nadenken: gewoon, leven. Maar mensen, vooral in vergevorderd gecultiveerde groepen, zijn in staat zich allerlei voorstellingen te maken over de zin van het leven die niet direct met de basiselementen te maken hebben. In Japan, vlak bij Tokyo bestaat een heel zelfmoordbos, maar mesen die falen in hun carriere zich massaal ophangen. Daar is de zin van het leven dus iets geworden dat met eer te maken heeft, heel ver verwijderd van gewoon eten en voortplanten. Gezien Kamerlings bezigheden en karakter - iemand die iets wilde met kunst maar nooit echt succesvol of goed was, kan ik me voorstellen dat wat hij zag als de zin van zijn bestaan steeds verder buiten zijn bereik kwam te liggen.