donderdag, juni 17

Voetbal na verkiezingen

Ik heb me ongeveer 3 weken lang elke dag afgevraagd wat de verkiezingen ons zouden gaan brengen. Het werd niet wat ik gehoopt had. En dat is naar. Mijn moeder leerde mij dat ik iemands politieke karakter niet moest vermengen met zijn persoonlijke karakter en deze les heb ik altijd gekoesterd. Ik doe ook echt mijn best dit te verwezenlijken, maar het lukt niet.

Nederland is maandag aan de WK begonnen en als altijd ben ik bloedfanatiek. Ik hou van het Nederlands elftal, altijd gedaan. Dit staat in directe relatie met mijn liefde voor Nederland. Het land van vrijheid. Het land dat werd gesloopt door de Duitsers en 3 x zo sterk terug kwam. Het land van tolerantie. Verzorgingsstaat. Het land waar plukken van de vruchten die de aarde ons heeft gegeven niet verboden is. Het land met 180 verschillende nationaliteiten. Een land waar ik oprecht trots op ben. Oranje is met zijn Surinamers en Marokkanen een goede afspiegeling van dat land. Maar wat blijft over van deze trots?
De vrijheid zal voor mij blijven, maar dat is niks waard als het niet geldt voor mijn Marokkaanse buurman. Hoezo trots zijn op het vrijgevochten zijn van de Nazi's als 1,5 milli Nederlanders 50 jaar later op een partij stemmen die juist daar veel overeenkomsten mee vertoont? De tolerantie behoort al tot het verleden. In hoeverre zal de verzorgingsstaat blijven met zo'n rechts kabinet? Het gedoogbeleid gaat er vroeg of laat aan. De 180 verschillende nationaliteiten mogen geen dubbel paspoort meer hebben.

Ik ben bang dat er niks van mijn trots overblijft. Als Wilders gaat regeren pleit ik voor grote demonstraties, geweldloos. Al die nationaliteiten zij aan zij, tegen het opkomende maatschappelijk geaccepteerde racisme. Als een teken naar die racisten en mensen die niet doorhebben dat ze een racist steunen. Als hart onder de riem voor al die mensen die weggezet worden. Maar organiseer dat A.U.B. wel even na de WK finale. Tot dan!

PS. Als ik met 100 000 man aan de Amsterdamse gracht huilend sta te klappen voor onze helden die net de mooiste prijs in voetbal hebben gewonnen, zal ik mezelf beseffen dat 1 op de 10 mensen die daar staan PVV hebben gestemd. Die staan te klappen voor Ibrahim en Khalid. Deze gedachten blijven me voorlopig achtervolgen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten